Αγιάννης Κορινθίας

Σίγουρα αναπαύτηκα που το αιχμαλώτισα στις μνήμες.

Στο βιβλίο αυτό που έγραψα, προσπάθησα να σμίξω το χθες με το σήμερα. Ηδονικά εδούλεψα πάνω σ' αυτή τη σκέψη, γιατί το είδα καθαρά πωσ η παράδοση, το κάθε λαογραφικό στοιχείο, τα ήθη και τα έθιμα, χρόνο το χρόνο πηδάνε και φεύγουν. Με χωρίς ίχνος ρομαντισμού και αισθηματικότητας, πήρα την ύλη - δε σας το κρύβω - την τραγούδησα ερωτικά στα μέσα μου κι ύστερα την αποτύπωσα με σοβαρότητα για να τη φυλακίσω στους αιώνες.

Τον τόπο μου τον αγαπώ με πάθος. Κει πάνω σεργιάνισαν τα όνειρα και τα παιχνίδια, οι ελπίδες. Σεργιάνισε η αγνή, αμόλευτη ζωή μου. Αντίκρα είχα τη φαμίλια μου, τα γονικά μου, τουσ συνομήλικους. Όταν πηγαίνω στο χωριό χαϊδεύω τις αναμνήσεις. Μετατοπίζω τη μνήμη στα πρωτίτερα. Λυγάω μπροστά και στο πιο μυτερό κοτρώνι. Για μένα όλα εκεί πάνω, πέτρες, βουνά, σπίτια και χώμα είναι αγιασμένα. Να ένας λόγος που μέκανε να γράψω τούτο το βιβλίο.

Ιερέας Παντελής Κ. Ρωμέσης

Αγιάννης.

Ένα χωριό με ηλικία εξακόσια περίπου χρόνια.

Οι πρώτοι που το κατοίκησαν προέρχονταν από Αλβανόφωνους πληθυσμούς που κατεβήκανε στην Πελοπόννησο, όπως μας λέει η ιστορία πριν από την Τουρκοκρατία. Στις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. αρχίζουν και κατεβαίνουν οι πρώτοι νομάδες Τόσκιδες προς την Ήπειρο κι τη Θεσσαλία και αργότερα στην Αιτωλοακαρνανία. Στα τέλη του 14ου αιώνα με πρωτοβουλίατου Δεσπότη του "Μορέως" Μανουήλ Κατακουζηνού, οι παραπάνω αλβανόφωνοι κατεβαίνουν στην Αττική και στην Πελοπόννησο, σαν μισθοφόροι. Στις αρχές του 15ου αιώνα μ.Χ. κατεβαίνουν προς τα κάτω οι περισσότεροι.

Ένας άλλος σπουδαίος λόγος που ανάγκασε του αλαβανόφωνους να κατεβούνε προς την Πελοπόννησο κι Αττική ήταν το γεγονός πως εκείνη την εποχή ο Κάρολος Τόκος, κόμης της Ζακύνθου και Κεφαλλονιάς κατάλαβε τα μέρη τους στην Ήπειρο κι Αιτωλοακαρνανία. Οι περισσότεροι Τόσκιδες Αλβανοί που κατέβηκαν στην Ελλάδα, ήτανε Λιάπιδες (αρχαία ονομασία Ιάπυγες), γιατί τα άλλα φύλα των Τόσκιδων δεν μετακινήθηκαν προς το Μορηά.

Διαβάστε το απόσπασμα για την ιστορία του χωριού »

Καμμιά ιδιαιτερότητα δεν έχει τούτο το χωριό. Αιχμάλωτο μεσ' τα βουνά και τους λοφίσκους. Μαραζωμένο από πράσινο. Πνιγμένο στους κοκκινόβραχους. Είκοσι επτά χιλιόμετρα από την Κόρινθο, πάνω από το χωριό Αθίκια και μοιάζει ξεκορμισμένο από τις τέτοιες κοινωνίες τους. Του φταιξε, που επί χρόνια ήτανε στην απομόνωση. Μεριάς που δεν ύπαρχε συγκοινωνία, μεριάς που δεν είχε ηλεκτρικό. Στις 20 Ιούλη του 1981, φτιάχνεται ο πρώτος Πολιτισκός Σύλλογος του χωριού. Στα τέλη του περασμένου αιώνα, χτίζεται ο ενοριακός ναός του χωριού στη μνήμη του Αγίου και σήμερα ακόμα, έρχονται όλοι οι Αγιαννιώτες μετανάστες και λιτανεύουν την εικόνα γύρω στο χωριό.

"Εδώ παίρνουν τέλος οι αριθμοί και οι απογραφές. Με τα λιγοστά ιστορικά γραφτά μου, έδωσα μοναχά μια χούφτα από φως που αναφέρεται κύρια στο πότε κατοικήθηκε το χωριό μου και από ποιούς στο πέρασμα των πέντε αιώνων."